Tagbilaran City, Bohol
Niining panahon sa PANDEMYA, dili kita mahimutang sa sulod sa atong panimalay.Mabati ang KALAAY,mabuti nato ang KAGUTOM,ug mabati nato ang KAUHAW. Apan sa walay langan-langan, ako kini si Manong Sisoy, nagalantaw sa unahan, nagalantaw sa kilid,ug nagaduko sa atubangan. Apan nalantawan sa ibabaw,nakit-an ang butong tambal diay sa kauhaw. Ingnon tang punga,”Pagkaanindot sa sabaw, butong dili makatagbaw ug siguro pa ang lamaw!” Kay Wala may ikatimpla nga gatas sa bukid, templahan lang ug kinugay,daog na Basta na nay kamay, ug eapod-apod sa giuhaw arun dili pod magmahay. Ug ang punuan sa lubi gipanghinloan ug gipangtagak ang mga langkay, Arun gamiton gam-on ug lukay. Kay ang lukay mapuslan pa Arun ikasilhig sa natad sa balay ni tatay. Tungod kini sa butong nahisumpay Ang pulong nga langkay,Kay Mao Ra kini Ang langkay ug Ang lukay. DISKARTE TA UG MAGPAKABUHI TA! NIINING PANAHON SA PAGSULAY NGA PANDEMYA!